Met de wereld aan mijn voeten sta ik stil, mijn hoofd vol dromen tegenhoudend. Drukte verlamt me, woorden verdrinken. Dutjes met Mira doen zo’n deugd al glipt de tijd door mijn vingers.
Dromen en daden, ik weet het allemaal wel, maar mijn weg moet ik herontdekken. Ook al voel ik me verloren, schrijven is een van de vele stappen die ik wil zetten om me weer mezelf te voelen.
Het is een mooie dag voor het begin van een reis.
In gedachten verdwaal ik in gisteren en morgen, telkens weer vandaag vergetend.
In woorden en daden zoek ik mijn weg naar nu.
Het was nog pikkedonker toen ik de campus opwandelde. Ik had een bus vroeger genomen om in alle rust nog eens mijn nota’s door te kunnen nemen. Ik was niet zeker van mijn zaak, maar leer -eindelijk- dat opdagen de eerste stap is. Ook al wil ik niet, ook al durf ik niet. Show up!
Elke dag minstens tien minuten een frisse neus halen. Een korte wandeling, een toertje op mijn fiets of een stuk hardlopen. Thuiskomen met een helder hoofd.
De komende drie weken moet ik examens afleggen. Het is erop of eronder. Ik vergeet altijd om tussen het leren door even buiten te pauzeren, verse lucht in te ademen en mijn benen te strekken.
Niet deze keer! Ik maak er mijn eerste 30 Day Challenge ooit van.
Dit jaar deed ik samen met 113 (!) anderen mee aan Secret Santa, georganiseerd door Tess.
Zelf flanste ik iets in elkaar voor Veetje. In mijn haast om het pakketje op tijd gepost te krijgen, vergat ik foto’s te nemen maar misschien zal Veetje zelf verslag uitbrengen op haar blog. Ik kreeg in elk geval vanochtend een ongelofelijk leuk mailtje van haar vol DANKU’s dus volgens mij was het wel een schot in de roos!
Mijn cadeautje kwam ruim op tijd aan en na er eerst een tijdje naar geloenst te hebben, kon ik dan toch niet meer wachten.
Mijn Secret Santa was Eline en amai, ik had het het niet beter kunnen treffen! Op mijn blog viel natuurlijk niet veel te vinden dus had ik voor haar een moodboard op Pinterest gemaakt. Ik ben ongelofelijk blij met wat er in mijn pakje zat, zowel dingetjes voor mezelf als voor onze kat en cavia. De kerst op de taart was toch wel het cactusje! met de post! hoe cool is dat!
Een uitgebreid verslag met mooie foto’s door Eline zelf vind je hier. Eline, nogmaals bedankt!
Update: hier een verslag van Veetje, incl. filmpje!
Een tête-à-tête, een nieuwe outfit en zelfs een taxi (om geen enkel glas champagne te missen!). De eerste keer dat ik een nieuw jaar zo zal inzetten. De derde keer met hem.
Ik zat dit jaar niet goed in mijn vel, noch in mijn kleren. Het ene heeft effect op het andere en omgekeerd. Een uitgemeste kledingkast is er twee waard maar de mijne is toch wel erg leeg na al mijn ritjes naar de kledingcontainer. Ik vergat hem daarbij weer aan te vullen -op mijn schoencollectie na- en voelde me ’s ochtends vaak verloren bij het kiezen van een outfit.
Met mijn kleedje van morgenavond wil ik de toon zetten voor een 2013 vol outfits waarin ik me goed voel. Ik wil mijn kledingkast aanvullen met mooie en tegelijkertijd eerlijke kleding. Over mijn aanpak ben ik nog niet helemaal zeker maar deze post is alvast een goed startpunt.
Weinig tot niets heb ik dit jaar geschreven. Ik voel dat gemis in mijn hart, zelfs tot in mijn botten. Dit jaar zat vol schoons, maar het was het mijne niet. Ook dat voel ik. Weet ge wat? Ik heb het daarmee gehad. Genoeg van dat niet-schrijven, genoeg van dat niet(-gelukkig)-zijn.
Sarah Britton inspireert me, haar recepten doen me elke keer weer watertanden. Gisteren zag ik de TedxTalk die ze begin deze maand in Amsterdam gaf opnieuw. Klik, zei mijn hoofd. Klik, zei mijn hart. Klik, klik, klik. Een gezonde verandering (of beter: keuze) per dag, 365 per jaar. “That’s life changing.” Klik, klik, klik. Dit ga ik doen, niet enkel wat voedingskeuzes betreft, ik ga voor alle gebieden in mijn leven.
Met uitstellen heb ik mezelf al vaak genoeg liggen gehad, dus neen, ik wacht niet tot 2013/tot ik mooie woorden gevonden heb/tot ik mijn lay-out aangepast heb/tot ik tijd heb/tot mijn uitvluchten op zijn. Meer doen, minder denken. De eerste stap en de rest volgt.
Schrijven is mijn eerste keuze.
Gek, hoe ik dagelijks aan schrijven denk, maar er nooit tijd voor heb/maak/vind. Gewoon doen. Klik, hier ben ik.
Een warme avond aan mijn blauw tafeltje, buiten onder de bomen. Turen naar onze zelfgemaakte poel in de hoop dat de ganzen, Hubert x 4, er eens in zouden dobberen. Voorlopig tevergeefs. Mira, onze miauwende nieuwe aanwinst. “We lijken nu bijna op een boerderij hè!”, zeg jij. Een week later ben ik, overtuigd hondenmens, ook een crazy cat lady. Veldboeketten plukken in de tuin van nonkel George, die verhuisde naar waar ik vandaan kom. De eerste roos aan onze struiken en zo gelukkig zijn met een regenbui voor de moestuin. Tussendoor nog goede examens afleggen ook, zonder dat die oude paniekgewoontes de kop hebben opgestoken. Ik ben vastberaden er nog een paar tegenaan te gooien. Wilde dromen en een zomer vol plannen.
Ik leef, leer en schrijf zelfs weer.
de inktvis 